رباعی امام حسین

نــــام تــو دواى درد اســـــت حــسـیـن
بــى یــاد تـو بین که چهره زرد است حسین
عـشــق تـــو مـرا ز خـویش بیـگانه نـمــود
بـى عشـق تو بین که سینه سرد است حسین

—

بـا عـشـق حـسـین هـر که سـر و کار ندارد
خـشـکـیـده نـهـالـیـسـت، پـر و بال ندارد
مـا غـرق گـنـاهـیـم و ز آتــش بهـراســیـم
آتــش به مـحـبـان حـسـیـن کـــار نــدارد

—

به سـر غیــر از تو سـودایی نـدارم یا حسین
بـه دل جـــز تــو تـمـنایی ندارم یا حسین
خـــدا دانـــد کـــــه در بــازار عـشـقـت
بـه جـز اشـک هـیچ کالایی ندارم یا حسین

—

اشــکم ز هـجــر روی تــو خـوناب شـد حسین
مــویـم ز غــصــه، رشتـه‌ی مهـتاب شـد حسین
هـــر جــــا کــــــنـار آب نـشـسـتـم ز داغ تـو
از بـس که ســوخــتــم، جــگـرم آب شد حسین

—

فــرمــانــده عــشـاق ، دل آگاه حسین است
بـیـراهـه مـرو! سـاده تـریـن راه حسین است
از مـردم گـمـــراه جــــهـان راه مـجویـیـــد
نــزدیـــک تــریــن راه بــه الله حسین است

—

آب از گـــذر زمــــان نــمـی‌خــواست حسین
از هــیــچ کــســی امان نمی خواست حسین
آرامــش تـــشــنــــگان نمی خواست حسین
جــانـان شــده بـود جان نمی خواست حسین